They did it!!

Cliché maar wat zijn de weken voorbij gevlogen. Veel gezien en gedaan, nu veel herinneringen rijker. De laatste donderdag in NZ zijn we naar Dunedin gegaan. Weinig verwachtingen bij deze oude stad waardoor we ons enorm hebben verbaasd. Dunedin is een leuke stad, in victoriaanse stijl, met oa een erg mooi treinstation. Deze stad ademt de grandeur uit van de Goldrush uit 1800. Extra leuk maakte het dat we ook de universiteit van Dunedin hebben bezocht, waar de oorsprong ligt van Effi's studie. Deze opleiding heeft in deze studentenstad een prominente rol. Het is te hopen dat in Nederland ook meer aandacht komt voor deze visie. Ook zijn we even in de chocoladefabriek van Willy Wonka wezen kijken. Daarna onze weg vervolgd richting Mt Cook (weliswaar met een doos vol chocolade ;-). Wij zijn nu in discussie, willen wij weer beschrijven hoe mooi de rit er naar toe was en in wat voor mooie omgeving wij wederom zijn verbleven? Het wordt vast saai om te lezen maar er is niets minder van waar. Het landschap blijft enorm afwisselen en dat is bijna niet te bevatten. Hier op het Zuidereiland kan het landschap binnen 30 km totaal anders zijn. Zo ook de rit richting Mt Cook. Droog landschap met hoge bergen en helder water. Verderop hoge groene bergen (19 toppen boven de 3000 meter) met sneeuw op de toppen. Ook deze omgeving nodigt uit om bewandeld te worden en dat is ook wat we hebben gedaan. Tijdens de drie dagen dat we hier zijn geweest, hebben wij elke dag helder en zonnig weer gehad (dit schijnt zeldzaam te zijn want Mt Cook ligt voornamelijk in de wolken). Dit maakte de vergezichten prachtig en de gletsjers des te meer toegankelijk. Wat ook erg opviel was de heldere sterrenhemel. Geen grote beer en poolster voor ons aan de lucht maar het kleine steelpannetje andersom en het zuiderkruis zichtbaar. Heel bizar om niet de noorder maar zuider sterrenhemel te zien. Op zaterdagmorgen had ik (Riet) totaal geen pootje meer om op te staan. Vervelend om door mijn rug te gaan maar dit weerhield mij niet van een leuke dag (inmiddels is ze weer fanatiek op de been dankzij de goede verzorging van Riny). Zaterdag hebben we vooral relaxt aan het mooie meer van Lake Tekapo. Een welkome afleiding na al dat gereis en een goede voorbereiding op de lange terugreis. In de avond genoten van een heerlijke maaltijd van onze sterrenkok ;-) en kennis gemaakt met twee hoogbejaarden (80 en 83 jaar). Zij reizen al 12 jaar met hun te grote camper door NZ. Het manneke loopt inmiddels met stok maar kan zijn immens grote bus nog steeds besturen :-S. Deze ontmoetingen maken reizen zo bijzonder. Als tip om gezond oud te worden kregen we mee dat je vooral moet doen wat je hart je ingeeft. Laat je niet kisten door zorgen en geniet van de kleine dingen (snap alleen niet waarom die camper dan zo groot was). Na deze wijsheden onze eindbestemming aangedaan, Christchurch. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een onbestemd gevoel. Ik denk terug aan wat ik zag in het centrum, enorme ravage aangericht door de aardbevingen van 4 jaar geleden. Met man en macht wordt er hier gewerkt aan de wederopbouw maar de schade is niet te overzien. Allemaal lege grote gebouwen en terreinen. Overal instortingsgevaar, containers en afgelosten wegen. Nooit verwacht dat de schade zo groot en duidelijk zichtbaar zou zijn. Terwijl wij door het centrum liepen voelden wij de grond zachtjes onder onze voeten bewegen. Met onze nuchterheid probeerden wij te relativeren dat dit eigenlijk niet kon. Zojuist in de taxi vernomen dat er in Noord Christchurch weer een beving is geweest (weliswaar zonder schade en wat dieper in de aardkorst) en dat wij deze naweeën hebben waargenomen. Akelig om te beseffen en aan te horen wat dit voor mensen kan betekenen. Na de stad hebben we het strand nog opgezocht en wat kleding gekocht. Lekker genoten van onze laatste typische NZ maaltijd, fish & chips. Eigenlijk te laat met koffers inpakken, hebben we onder het genot van een borreltje onze vakantie herbeleefd. Conclusie; 5500 kilometers verder met een rugzak gevuld met onvergetelijke momenten. Wij hadden dit nooit willen missen. Wat een ervaring en een prachtig mooi land. Met pijn in ons hart hebben we ons trouwe campertje weggebracht en zijn we vertrokken naar het vliegveld. Dit eigenlijk ook iets te laat (het navigeren heeft 100% goed gegaan, behalve op dit cruciale moment). Dora kreeg het warm en raakte lichtelijk in paniek maar Riet en Wesley hielden hun hoofden koel, ondanks de warmte. Riny had nog wat zorgen om de bagage, omdat Riet haar tas veel te zwaar was. Ja, wat wil je met al die flessen wijn en kiwi's. Uiteindelijk de vlucht gehaald en op weg naar Nederland.
Nogmaals een ervaring rijker en dankbaar dat we dit samen met zijn vieren hebben mogen ervaren. Het was een reis van ons leven. NZ is prachtig en heeft ons hart gestolen. Wij willen daarom zeggen "tot ziens - Kia Ora Nieuw Zeeland!!)".